Søndagstur på Esja
Esja er byfjellet vårt, staseleg og vakkert legg det seg nordom byen og verner mot den verste nordavinden. Gode Esja! Elles veit vi neimen ikkje korleis det hadde gått, her i Reykjavik bles det frå absolutt alle kantar.
Søndagsturen går du på Esja, fjellet er 914 høgt, men vi går til Steinn (uttale steidn), som ligg på 797. Du går opp frå parkeringsplassen og kan velja ei kort rute som går rett opp , eller ei litt lenger som lar deg få høgdemetrane meir skånsamt.
Vi starta med friskt mot, rett opp. Vi hadde nett gått 15 km i Landmannalaugar, ein tur som var rekna til 6-8 timar gjekk vi på 4t og 45min. så vi trudde vi var spreke.. Men desse høgdemetrane var meir ugreie enn vi ante.
 |
| Mann ved godt mot - tidleg |
Vi peste oss oppover og kom opp, men utan den store jubelkjensla.Nå har vi begynt med intervalltrening på tredemølla på World Class. Det må gjerast noko med oksygenopptaket.
Men det er jo fint der oppe, vakker utsikt og mangt å sjå. Og så kan vi tenkje litt
 |
| Mann tar bilete av dame som tar bilete |
Dronning Margrethe
Vi kan f.eks tenkje litt på dronning Margrethe, ho i Danmark, veit de. I 1954 då ho var prinsesse, fekk ho ein plastbolle oppkalla etter seg. Rosti heiter firmaet som har produsert det dei kallar den "ikoniske Margrethe-skål". I 1954 var ho bare 14 år, stakkars Margrethe. De hugsar kanskje korleis det var å vera fjorten år? Litt for høg eller for låg, for tynn, litt kviser? Ille nok vera prinsesse og fjorten år, men å måtte få ein plastbolle oppkalt etter seg, om aldri så ikonisk, kan du tenkje deg? Bollen er elles grei nok, han avløyste den eg kjøpte då eg flytta på hybel for stygglenge sida som hadde begynt å lekka. Margrethe-bollen er brun og stødig, og kan sannsynlegvis gå i arv i fleire generasjonar.
Sjølvskryt ( i kursiv)
Skrytet kjem til sist, så de treng ikkje lesa det. Mange av dykk veit at eg søkte på studiet Bachelor i Íslensku sem annað mál i Haskoli Íslands (Universitetet på Island) i vår. Eg måtte ta språktest, litt grunnleggjande kunnskap må du ha, og det gjekk bra, eg fekk 93,6 av 100 oppnåeleg poeng. Det var jo flotte greier. Så kom det utover i juli ein e-post frå instituttet om at dei som kunne ein del islandsk frå før, kunne ta eksamenane frå 1. år i løpet av tre dagar før studiestart, og hoppa over første klasse, Dermed var vi ti - tolv personar som stilte med nykvessa blyantar, og varierande nivå av sjølvtillit for å prøva oss. Dei fleste hadde budd lenge på Island. Men vi var bare tre stk som greidde testen og gjekk rett i 2. klasse, to tyske damer også eg. Ho eine tyske var utvekslingsstudent og ho andre hadde også bare budd her i to år, slik som eg, men eg trur nok vi tre hadde eit fastare grep om grammatikken enn dei andre. Nå er eg då 2. årsstudent, skriv oppgåve om bøying av inkjekjønnsord i noko som heiter beygingarfræði som tyder bøyingsvitskap. Bøyer eg nok og rett, kan eg kanskje bli beygingarfræðingur, (bøyespesialist?)og det er også noko å tenkja på. Men litteratur er jo svært gildt og rosaleg gaman, og det gler eg meg til å halda på med. I morgon skal vi lesa vakre dikt.
